Als je me al wat langer volgt, weet je dat ik verzot ben op verhalen, metaforen en sprookjes. Vandaag wil Sneeuwwitje met je delen, omdat ik (bijna) zeker weet dat je jezelf erin kunt herkennen.

Sneeuwwitje en haar schijnveiligheid

Op de vlucht voor haar boze stiefmoeder belandde Sneeuwwitje bij een hutje in het bos, waar de zeven dwergen woonden. Ze zorgde en kookte voor ze en hield het huisje schoon. Hun dank en vriendschap was voldoende voor Sneeuwwitje. Ze genoot van het samenzijn met de dwergen en haar dierenvriendjes in het bos. Waarschijnlijk zou ze nooit liefde vinden op die afgelegen plek, maar daar was ze helemaal niet mee bezig. Ze waande zich veilig, en dat was belangrijk voor haar.

Gevangen in een glazen kistje

Op een kwade dag stond haar boze stiefmoeder vermomd als oud vrouwtje voor de deur. Ze bood Sneeuwwitje een vergiftigde appel aan. Sneeuwwitje at de appel en viel in een eeuwig durende slaap. De dwergen treurden om hun geliefde Sneeuwwitje en baarden haar op in een glazen kist. Zo konden ze iedere dag naar haar kijken. Na een lange tijd reed er een prins op een wit paard door het bos. Hij zag Sneeuwwitje liggen en verblind door haar schoonheid kuste hij haar. Als door een wonder ontwaakte Sneeuwwitje uit haar slaap. Sneeuwwitje en haar prins leefden nog lang en gelukkig.

Mijn ‘Pleaser’ zorgde voor een glazen plafond

Lange tijd was ik Sneeuwwitje. Net als bij Sneeuwwitje zaten mijn ‘Zorgende ik’ en ‘Pleaser’ jarenlang aan het stuur in mijn vorige relatie, die al jaren niet meer was dan een broer-zus-verhouding. Ik was ervan overtuigd dat mijn ‘Zorgende ik’ en ‘Pleaser’ me hielpen die relatie harmonieus te houden. Dat mijn toewijding voldoende was om zijn liefde te verdienen. Net als Sneeuwwitje settelde ik voor een leven dat ‘goed genoeg’ was, maar waarin ik volledig voorbij ging aan mijn eigen behoeften. Mijn ‘Romantische ik’ droomde nog wel eens over een ideale relatie, maar mijn ‘Sensuele ik’ en ‘Blije speelse kind’ verdwenen steeds meer naar de achtergrond. Totdat de status quo waarin mijn partner en ik jarenlang leefden mijn nieuwe normaal werd. Ik was bijna vergeten dat ik ooit uit veel meer verschillende delen bestond.

Ik had mezelf klaarwakker opgesloten in die glazen kist en had geen idee hoe ik door het glazen plafond heen kon breken. Ik had bepaalde delen in mezelf zo lang genegeerd, dat ik ervan overtuigd was dat ik prima zonder die delen functioneerde. Omdat ze onderbelicht bleven, wist ik immers niet wat ik miste. Maar dat was niet helemaal waar; ik verlangde nog vaak terug naar de eerste jaren van onze relatie, waarin de passie en het plezier nog vrijelijk stroomden. Ik liet de onderbelichte delen in mezelf dus wel toe, maar zeer begrensd. Ruimte voor spontaniteit, plezier en verwondering ontbrak. Wanneer ik daar behoefte aan had, zocht ik dat altijd buiten mezelf. Vriendinnen entertainden me en klanten verwonderden me met de stappen die ze zetten. Ik maakte mezelf wijs dat dat voldoende voor me was. Toch voelde ik me opgesloten in die glazen kist.

De mooiste dingen gingen aan me voorbij

Ik stond langs de zijlijn en deed niet volledig mee. Ik voelde me afgesneden van mezelf en op momenten ook van de rest van de wereld. Omdat mijn leven voor 90 procent wel in goede banen liep – lieve familie en vrienden, een succesvol bedrijf, een overvloed aan liefde van mijn poezen- duurde het lang voordat ik besefte dat ik echt verandering wilde.

De glazen kist bood me schijnveiligheid. Zolang ik daarin opgesloten zat, hoefde ik niet na te denken hoe een leven zonder al het vertrouwde eruit zou zien. Uiteindelijk liet mijn ‘Avontuurlijke ik’ me zien dat het me al eerder was gelukt los te breken uit een leven dat me niet meer paste. Ik had mijn professionele leven succesvol een wending gegeven. Waarom zou me dat op privégebied niet lukken?

Besluiten dat je het anders wilt, is voldoende

Tot op zekere hoogte zijn we allemaal Sneeuwwitjes. Misschien ben je nog zo diep in slaap, dat je niet merkt waarin je jezelf begrenst of beknot. Of je bent al half ontwaakt en je ervaart de kist waarin je jezelf gevangen houdt als een glazen plafond. Vraag jij je wel eens af wat het je oplevert als je losbreekt? Daar is lang niet altijd een prins op een wit paard voor nodig.

Alles begint met een helder besluit. Jij kunt vandaag nog besluiten, om af te rekenen met stemmetjes die jou gevangen houden in die glazen kist.

Gebruik je life-hammer of vraag hulp

Doe je dit liever niet alleen? Ik help je graag! Op dit moment heb ik nog enkele plekken voor 1 op 1-coaching, als jij lang genoeg op jouw prins op het witte paard hebt gewacht. Je kunt wel wachten tot die prins komt en jouw uit je glazen kist bevrijdt, maar wat als je de life-hammer zelf in handen blijkt te hebben? Reply eenvoudig op deze mail en ik neem contact met je op om de mogelijkheden te bespreken.

Speciaal voor ondernemers, die voelen dat het glazen plafond hen belemmert om door te groeien naar de volgende fase in hun bedrijf, heb ik een uniek aanbod. Donderdag 27 februari organiseer ik een dag, waarin je in een kleine groep samen met mij aan de slag gaat om jouw verhaal te herschrijven, en van daaruit jouw unieke boodschap in de wereld te brengen. Want als je eerlijk bent, post je wel veel, maar laat je jouw stem nauwelijks horen. Stuur me een pb voor meer informatie hoe deze dag jou kan helpen!

P.S. Laat me weten wat je over jezelf hebt ontdekt na het lezen van dit bericht. Ik lees graag je verhaal!