Schuldgevoel. Een gevoel dat we allemaal wel kennen. Vrouwen lopen er vaak in voorop.

Je voelt je schuldig omdat je je kinderen te weinig ziet, omdat je teveel werkt. Als je ’s avonds weer naar de kast loopt voor een extra stukje chocola bij de thee. Omdat andere moeders veel meer doen bij activiteiten op school. Omdat je liever een avond blijft bankhangen, dan te gaan sporten. Omdat jouw huis nooit helemaal opgeruimd lijkt te zijn. Als je geniet van een avondje weg met vriendinnen, terwijl je man en kinderen gewoon thuis zijn. Omdat je tegen je kinderen hebt geschreeuwd, zonder een duidelijke aanleiding. Omdat je liever één op één afspreekt dan dat je naar een feestje gaat. Omdat je niet meer in je lievelingsbroek past. Je voelt je zelfs schuldig, omdat je je afval deze week minder zorgvuldig gescheiden hebt.

De dader aan het stuur

Hoe vaak denk jij over jezelf: “Zie je wel, nu heb ik het weer gedaan?” Als je deze gevoelens herkent, is er een grote kans, dat de ‘Dader’ in jou erg actief is. Ooit is de dader in jou ontstaan vanuit een positieve intentie. De ‘Dader’ in jou wilde ervoor zorgen dat je voldoende oog zou blijven houden voor de dierbaren om je heen. De ‘Dader’ in jou wil voorkomen dat anderen je als egoïstisch zien.

Maar intussen is de ‘Dader’ zich overal mee gaan bemoeien, en is er bijna geen dag meer in je leven, waarin je niet gebukt gaat onder schuldgevoel.

Waarom vrouwen meer last hebben van schuldgevoel dan mannen

Onderzoek heeft uitgewezen, dat vrouwen zich veel vaker schuldig voelen dan mannen. En dat is niet zo vreemd. Evolutionair gezien, hadden mannen weinig reden om zich schuldig te voelen. Van hen werd verwacht, dat zij erop uit trokken om op jacht te gaan. Vrouwen bleven thuis om voor het eten, het huishouden en de kinderen te zorgen. Als de man thuiskwam na een tocht vol ontberingen, was het van oudsher de vrouw die moest regelen dat thuis alles gesmeerd verliep. Kwam de man thuis zonder prooi, of had de jacht weinig opgeleverd, dan had hij vast zijn uiterste best gedaan en gevaren getrotseerd.

Vrouwen hadden het veel ‘makkelijker’. Vrouwen weten niet anders, dan dat er een bepaalde verantwoordelijkheid op hun schouders rust, waarop ze kunnen worden aangesproken, op het moment dat ze niet aan de verwachtingen voldoen.

Hoe doorbreek je je schuldige gedachten?

Betekent dit dan dat we maar moeten leren leven met schuldgevoel? Dat we daarmee de dader een grote plek in ons leven gunnen? Het is immers een patroon wat van oudsher is ontstaan. Dat doorbreek je niet zomaar, toch?

Dat is gelukkig een misvatting. Wij kiezen er zelf voor, om te geloven wat de stemmetjes tegen ons vertellen, ook al berust het niet op waarheid. Iedereen heeft immers een eigen waarheid, dat hoeft niet DE waarheid te zijn.

Steeds meer mensen kiezen ervoor niet meer dagelijks het journaal te volgen. Enerzijds omdat ze moeite hebben om de stroom van negatieve berichten te verwerken. Anderzijds ook, omdat nieuws altijd gekleurd is. Het nieuws wat in Westerse landen tot ons komt, is heel anders, dan wat mensen in het Midden-Oosten te zien en horen krijgen. Steeds vaker circuleren er complottheorieën op internet, als er ergens een terroristische aanslag is gepleegd. Je kunt je afvragen of deze waar zijn of niet. Feit is wel, dat steeds meer mensen hetgeen ze op tv of in de krant krijgen voorgeschoteld, in twijfel durven trekken. We willen dat nieuwsberichten steeds meer met feiten worden onderbouwd, anders vergeten we die berichten snel weer.

Zijn jouw gedachten wel écht waar?

Waarom zou je dat dan ook niet kunnen met alle conversaties die in je hoofd plaatsvinden? De conversaties waardoor je je klein voelt, schuldig, en tekortschietend op meerdere fronten? Welke bewijzen vind jij in je huidige leven, dat je lui bent en weinig ruggengraat hebt, als je een avondje thuis blijft bankhangen, in plaats van te gaan sporten?

Die bewijzen zal je moeilijk kunnen vinden, als je incidenteel thuis blijft, omdat dat hetgeen is waar jouw lichaam behoefte aan heeft. Pas als de premie voor jouw sportschoolabonnement maandelijks wordt afgeschreven zonder dat je überhaupt de school van binnen hebt gezien, kun je je afvragen of jouw schuldgevoel een bepaalde basis heeft.

Hetzelfde geldt, als je je vaak schuldig voelt als het gaat om de balans tussen werk en privé. Voel jij je schuldig omdat je het gevoel hebt dat je je kinderen tekort doet, als jij geniet van je werk? Ga dan eens bewust op zoek naar bewijzen, waaruit blijkt, dat jouw kinderen opgroeien tot stabiele en evenwichtige personen, zelfs als je er niet altijd voor hen kunt zijn.

Veel kinderen geven aan, liever een ouder te hebben die er ECHT is op belangrijke momenten en die lekker in zijn vel zit, dan dat ze een ouder hebben, die hele dagen aanwezig is, maar met versnipperde aandacht. Als jij je kinderen doordeweeks maar een paar uur per dag kunt zien, zal je sneller geneigd zijn qualitytime te reserveren, en je mobiele telefoon aan de kant te leggen.

Mag je genieten of cijfer jij jezelf weg?

Als jij geniet van het werk wat je doet en de bijdrage die je daarmee kunt leveren aan de samenleving, dan word jij geen gelukkige mama als je die baan opzij schuift omwille van je kinderen. Gelukkige kinderen hebben gelukkige ouders, en daarom is het zo belangrijk dat je ook goed voor jezelf wilt zorgen. Ga eens op zoek naar bewijzen voor jouw situatie, die aantonen dat je schuldgevoel misplaatst is!

Welke bewijzen kun jij allemaal vinden?