Je kunt nog zo hard je best doen om je deelpersonages te managen, en je te trainen in een positieve mindset, soms staat het échte leven ineens voor de deur. Het leven waarin niet alles moeiteloos gaat, waarin je soms wordt overvallen door gevoelens van onrecht, boosheid en verdriet. Waarin het ontzettend moeilijk is, om het stuur van jouw leven niet definitief over te laten nemen door je ‘Boze Kind’ of je ‘Schreeuwlelijk’, en je te laten overspoelen door wrok. Hoe je dit voorkomt, lees je in deze blog.
En toen stond de wereld stil
Een aantal jaar geleden hield de wereld even op met draaien. Er leek niets anders te bestaan dan een onmetelijk groot verdriet, en een onbeschrijfelijk gevoel van onrecht. Mijn katten zijn volwaardige leven van het gezin. Het zijn mijn kindjes. De jongste, lieve kleine Pop, was al een paar dagen lusteloos en wat teruggetrokken. Ze bleek koorts te hebben, die de dierenarts niet onder controle kreeg.
Na een buikecho omdat haar buikje in korte tijd erg was opgezwollen, bleek dat alles gevuld was met vocht, en Pop leed aan het ongeneeslijke en besmettelijke Fip-virus. ’s Middags kwamen we met een leeg mandje thuis, terwijl we ’s ochtends niet hadden kunnen vermoeden dat ze zo ernstig ziek zou zijn. Het was nog onduidelijk in hoeverre ze de andere katten had kunnen besmetten, en wat de gevolgen konden zijn voor haar zwangere zus Fluffy.
Overspoeld door boosheid
In de auto, onderweg naar huis, werd ik overspoeld door een enorme boosheid. Nietsontziend schold ik tegen elke weggebruiker, die maar iets te langzaam reed naar mijn zin. Iedereen moest aan de kant, want ik wilde zo snel mogelijk naar huis, om me onder een deken te verstoppen of te schuilen in de armen van mijn toenmalige vriend.
Mijn ‘Boze Kind’ werd steeds onredelijker. “De wereld is onrechtvaardig!” “Hoe kan zo’n lief en onschuldig poesje nu ineens van ons weggenomen worden?” “Hoezo is dat virus besmettelijk?! Ik laat toch niet mijn gezin op deze manier uit elkaar rukken?!” De eigenaresse van de cattery waar we Pop hadden gekocht, wist inmiddels dat meerdere poesjes besmet waren met Fip en eraan waren overleden. Waarom had ze ons niet gewaarschuwd?!?”
Het was maar goed dat mijn toenmalige vriend achter het stuur zat, want ik was in staat onschuldige voorbijgangers iets aan te doen. Zo’n onrecht moest recht worden gezet, en ik kon niet meer redelijk nadenken over hoe dat dan zou moeten gaan.
Intussen brak het zweet me aan alle kanten uit. De airco in de auto kon mijn woede niet koelen. Mijn ex probeerde me te sussen, omdat hij zag hoe overstuur ik was.
“Ik ben een beetje misselijk”, piepte ik. “Even doorademen, we zijn er bijna”, reageerde hij. De weg naar de voordeur en het toilet bleken te ver. De woede kolkte door mijn lijf, en zorgde ervoor dat mijn maag zich omdraaide. Ik kon nog net naar een hoekje rennen in de voortuin. De golven van machteloosheid bleven maar komen, net zo lang, totdat er alleen nog bittere gal restte. De vernedering was compleet. Ik stond te kotsen in mijn eigen voortuin. En zelfs daarmee kreeg ik Pop niet terug.
Hoezeer ik ook mijn best deed, de douche kon mijn verdriet en boosheid niet wegspoelen. De smaak van bittere gal bleef nog lang branden in mijn keel. Mijn hoofd bonkte en pulseerde aan alle kanten, en de tranen bleven maar stromen. Het voelde alsof mijn ‘Boze Kind’ met kistjes aan tegen mijn hoofd aan het schoppen was.
Hoe vind je een beter gevoel?
Mijn klanten leer ik altijd dat ze hun gevoelens vooral niet moeten proberen te onderdrukken, maar ze mogen doorvoelen. Bij mij zorgde het ervoor, dat ik me alleen maar slechter ging voelen. Er moest een makkelijkere manier zijn. ‘Practise what you preach’, hield ik mezelf voor.
Qua emotie en vibratie zat ik op het absolute dieptepunt. Het was niet langer mogelijk voor me om nog lichtpuntjes te zien. Woede, verdriet en angst voor wat misschien nog komen zou vochten om voorrang. En dat terwijl het totaal onduidelijk was of de andere poezen besmet waren geraakt, en wanneer een eventuele besmetting zich zou manifesteren. Dit virus kan onder invloed van stress of een verminderde weerstand muteren naar de dodelijke variant, maar kan ook nog jaren sluimeren zonder klachten te geven.
Wilde ik me de komende dagen, weken, maanden, misschien zelfs jaren zo blijven voelen? Of zou ik toch iets kunnen doen om mijn ‘Boze Kind’ en zijn angsten in te tomen, zonder daarbij weg te lopen van mijn verdriet?
Ik herinnerde me de woorden van Gabrielle Bernstein dat je moeilijkheden en tegenslagen op je pad niet kunt beïnvloeden, maar wel de manier hoe je daarmee omgaat.
Wat kan en wil je geloven wat beter voelt dan nu?
Ik vroeg me af wat ik zou kunnen of willen geloven dat me een beter gevoel zou geven dan het idee dat de wereld onrechtvaardig en gemeen was. Op het internet zochten mijn ex en ik naar meer informatie over Fip.
Geen van onze katten vertoonde op dat moment symptomen die zouden kunnen wijzen op Fip. ‘Katten met een verlaagde weerstand lopen een groter risico op het ontwikkelen van Fip.’ Pop had een flinke ontwikkelingsachterstand, en zag eruit als een kitten van zes maanden, in plaats van een jaar. Ze heeft nooit een eerlijke kans gehad tegen het virus, maar het zei niets over de andere katten.
‘Uit onderzoek is gebleken dat kittens met een ontwikkelingsachterstand met Fip niet ouder worden dan 8 maanden.’ Wij hadden toch ruim een jaar van ons zonnestraaltje kunnen genieten. En hoewel ze het gemis niet op kunnen vullen, konden de knuffels van onze andere monsters het leed wel verzachten.
Ruimte creëren
Wat er gebeurde was fijn. Het verdriet verdween niet, de woede, wrok en angst wél. Er kwam ruimte in mijn lijf. Zelfs tijdens het typen van dit blog, voel ik nog steeds mijn hart ineen krimpen als ik denk aan haar kwispelende staartje en haar trouwe volhardendheid elke morgen. Eérst knuffelen, en dan pas ontbijten vrouwtje. Je bent nu van mij!
Het verschil is, dat ik nu vervuld van liefde aan haar terug kan denken, in plaats van aan dat arme zieke lijfje dat eerder hulpeloos op de behandeltafel lag.
Me mee laten slepen door boosheid, woede, verwijten, wrok en angst, zorgt er alleen maar voor dat alles lastiger wordt. We wilden juist stress vermijden, om het virus geen kans te geven te muteren. Katten zijn zeer sensitief, dus ik wilde in geen geval mijn frustraties en onmacht op hen projecteren waardoor ze stress voelden.
“Ik vergeef mijn angst, en kies ervoor in plaats daarvan liefde te zien”, is nu mijn mantra. Makkelijker zal het niet altijd zijn, maar het voelt veel lichter.
En zo werd het me duidelijk, dat zelfs in momenten waarop je het absolute dieptepunt lijkt te hebben bereikt, het altijd mogelijk is, om je iets beter te voelen. Je hoeft niet weg te lopen van je emoties.
Recente reacties